این اولین داستانی بود که نوشتم(4/11/87):

شب همچنان ادامه داشت...شبی بی پایان وسرد!

ومن خود را میبینم که آرام به سوی نیمکت تنهایی قدم برمیدارم.نیمکتی چوبی و قدیمی که روزی با سیل اشک هایم شستشویش دادم.نیمکتی که سرم را روی شانه هایش گذاشتم و برای خود لالایی مرگ را خواندم.نیمکتی که در سرزمین غریبی قرار دارد و همیشه پابرجاست.نیمکتی که هیچگاه جا نمیزند،هیچگاه شانه هایش را از من دریغ نمیکند.نیمکتی که مثل من تنهاست...

امشب دوباره باران بی وقفه ی چشمانم ،کویر خشک صورتم را آبیاری میکند وبخاری که از دهانم خارج میشود مه شب را غلیظ تر میکند. باد بیرحمانه شلاقش را بر تن ضعیفم میکوبد و م دوباره روی همان نیمکت نشسته ام!

نمیدانم چرا ماه امشب تمام نورش را نصیب من و نیمکت کهنه ام میکند.مثل صحنه ی یک تئاتر که من و نیمکتم بازیگران نقش اول آنیم!

از دوردست ها صدای قدم هایی نرم را میشنومقدم هایی که همراه با ضربان قلبم ضرب میگیرد.قدم هایی که به من و نیمکت وفادارم نزدیک میشود.سر برمیگردانم...کسی نیست!اما صدا همچنان ادامه دارد...

و نا گهان اورا میبینم!!!

جاده ای از نور نقره ای ، ماه را به زمین پیوند داده است و پیکری نورانی و زیبا در تاریکی شب از آن پایین میآید.موهای بلندش در باد موج برمیدارد.لبخند گرمش ودریای مواج چشمان آسمانیش مغزم را بیحس میکند!

با وقار خاصی پایین میاید.آتشی در قلبم شعله میکشد و دیو سرما را از وجودم بیرون میکند.

حالا دیگر قامت زیبا و کشیده اش درست رو به روی من قرار دارد و نگاه آرامش را به من دوخته است.گویی از وجود معطرش گرما میتراود!ادامه ی لباس بلند وسفیدش در باد میرقصد.از چهره و اندامش نور میبارد و تاجی از ستاره برسر دارد.

باصدایی به لطافت نم نم باران مرا به خودم آورد:" دستت را به من بده..."

توان سخن گفتن نداشتم.با نگاهم میپرسم تو کیستی؟!!

گویی متوجه سوالم میشود.آرام میگوید:"من کسی نیستم..."

باتعجب خیره نگاهش میکنم.لبخند ملیحی میزند:"شاید من فقط توام!"

نمیدانم چه چیزی در عمق چشمان اسرارامیزش میبینم که دستانم را به طرفش دراز میکنم...دستانش گرم و لطیف است.احساس سبکی عجیبی میکنم و اوج میگیرم.

هزار پرستوی شاد درونم لبخند میزند. قهقهه ای کودکانه سرمیدهم.حس خوب پرواز...رهایی!

به پایین نگاه میکنم و فقط نیمکتی را میبینم که تن سرد کسی را درآغوش کشیده که دیگر از دهانش بخاری خارج نمیشود...

نظرات شما عزیزان:

---